Menu Sluiten

Een ochtend op het Balloërveld met schaapsherder Marianne Duinkerken

Herder Marianne Duinkerken hoedt haar kudde schapen op het Balloërveld in Balloo. Na bijna 20 jaar hoeden, heeft ze een boek geschreven over haar Balloërveld.

Foto © Omroep Assen / Esmee Söllner

Door: Esmee Söllner

Elke dag opnieuw of het nu sneeuwt, vriest of regent wordt er met de kudde schapen gelopen. In de winter blijven de schapen ook buiten en juist dan vindt Duinkerken het fijn om op pad te zijn “Het is dan zo stil en rustig. Als het stormt of sneeuwt vliegen er minder vliegtuigen. Dan vind ik het juist fijn om buiten te zijn.”

Werken op zintuigen

Af en toe blaat er een schaap, maar verder lijkt het stil op het veld. Toch is dit niet het geval voor Marianne Duinkerken. Zij hoort alles. Ze werkt op haar zintuigen en hoort wanneer een schaap achterblijft of hulp nodig heeft. De toenemende omgevingsgeluiden maken haar werk niet makkelijker: “De lesvliegtuigen, kantjesmaaiers, bladblazers en mountainbikers verstoren de rust op het veld.” Niet alleen de rust wordt verstoord. De schapen kunnen er ook onrustig van worden, omdat Duinkerken er zelf onrustig van wordt.

Nu zijn de laatste tijd de schapen al wat onrustig. Waar dit mee te maken heeft is moeilijk te zeggen. Het kan van de geluiden zijn, maar Duinkerken vermoedt dat het regenachtige weer van de afgelopen weken er ook mee te maken kan hebben. Normaal is het veel droger en beter weer in mei. Het kan zijn dat dit een rol speelt in de onrust van de schapen.

De relatie tussen de herder en de schapen is een bijzondere: “We kennen elkaar en hebben een relatie. Maar een schaap is onuitstaanbaar en je krijgt een geen dankbaarheid voor terug. Op het moment dat ik ze roep om naar huis te gaan dan merk je hoe verbonden je bent met elkaar. Ze lopen dan gelijk naar huis, maar voor de rest gaan ze hun gang.”

Niet romantiseren

Mensen moeten het vak herder niet romantiseren, vindt Duinkerken. Eigenlijk heeft ze een bloedhekel aan schapen. Het is haar leven en ze verdient haar geld met de kudde en alles eromheen. Bij Duinkerken gaat het dan ook meer over het fenomeen van een herder: het werken binnen de natuurkrachten van het Balloërveld.

Sinds de pandemie trekken steeds meer mensen de natuur in om te gaan wandelen. Die blijven vaak ook kijken bij de schaapskudde ‘”Het schijnt toch in je gevoelsleven wat te doen dat je een kudde ziet. Het raakt mensen nog steeds. Het kan troosten. Het maakt mensen nieuwsgierig.”

Omstandigheden van  

Twee jaar lang had ze elke dag de camera bij zich. Van de vroege ochtend tot in de avond is ze met de kudde op pad: “Aan de foto’s is te zien met welke omstandigheden de schapen te maken krijgen. Er loopt niet de hele dag een hond omheen. Ze mogen gewoon grazen in de wei, maar wel daar waar gewerkt moet worden.” Met de foto’s probeert ze om de dramatiek en de vreugde van de gemeenschap weer te geven.

De schapen werken op de weide. Hun gouden hoefjes en bekjes maken niks kapot aan een landschap. Ze doen het werk wat machines niet kunnen. De schapen zijn daarom een onderdeel van het natuurgebied. Ze wil dan ook laten zien wat de betekenis is van een gescheperde schaapskudde in haar Balloërveld.

Haar liefde voor het Balloërveld is duidelijk te zien als ze met de schapen over het veld loopt. Haar ogen stralen en ze straalt een bepaalde rust uit: “Als kind las ik het boekje met de titel De Goede Herder. Ik was gefascineerd door de tekeningen van het landschap, de schapen, de hond en de bijbehorende romantiek. Op rustige dagen is die fascinatie er gelukkig nog steeds.”

Marianne Duinkerken schreef samen met Cornelis van den Berg en Gerrit-Jan Slagter ‘Balloërveld’. Een boek over haar leven als herder. Het boek is vanaf nu te koop.