Het moet ergens in de jaren 70 geweest zijn. Het redactiekantoor van de Drentse en Asser Courant bevond zich nog aan de Torenlaan in Assen.
“Jip wil je even een fotootje maken in de Kolk. Youp van het Hek treedt daar op”. Ik vroeg wie Youp van het Hek was, ik had nog nooit van die man gehoord en met mij velen. Hij was een nieuwkomer en de recensent wilde graag een foto bij zijn verhaaltje. De Kolk heette nog gewoon de Kolk en niet de Nieuwe Kolk, die kwam pas tientallen jaren later. Ik mis die oude Kolk ergens nog wel. De grote zaal had een kurkdroge akoestiek. De optredens van het Noordelijk Philharmonisch orkest waren niet om aan te horen, maar het had iets vertrouwds en iets wat typisch Assens was. Ooit met grote pretenties opgezet en met als eindresultaat een schattig dorpse oubolligheid. Dat bepaalde gevoel mis ik in de Nieuwe Kolk. Die grote ruimtes maken me innerlijk onrustig. Onwillekeurig moet ik soms denken aan de Duitse architect Albert Speer. Grote monsterachtige gebouwen, waardoor je je als mens heel klein gaat voelen wanneer je daarin verkeert. In de architectuurontwerpen van Speer zat Nazi ideologie ingebakken en daar vergelijk ik de Nieuwe Kolk uiteraard niet mee, het zijn alleen die grote steriele ruimtes die me zo benauwen. Snuffelen in een bibliotheek tussen oude vele malen gelezen boeken is leuk, maar in zulke grote ruimtes voelt dat anders.
Dit was even een zijstapje. Even weer terugkeren naar het verleden en naar Youp. Youp zag mij met camera in het zijpad lopen en begon me meteen af te zeiken. Alle ogen van het publiek waren op mij gericht en er werd ook gelachen. Ik zei al dat ik nog nooit van Youp had gehoord, maar hij was toen voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik bleef onverstoorbaar mijn werk doen. Hij maakte oogcontact met mij en dat kan leuk fotowerk opleveren. Als fotograaf observeer je de wereld buiten jou en neemt er zelf geen deel aan. Eigenlijk een heel eenzaam beroep. Je zou het daarom professionele eenzaamheid kunnen noemen, maar dat is weer een ander verhaal.
Gisteravond nog even naar Op1 gekeken. Youp was daar te gast. Hij vertelde dat hij zo’n beetje ieder theater in Nederland had bezocht. Hij hield van die oude niet gerenoveerde theaters met hun typische karakteristieke geuren, zo vertelde hij. “Kleedkamers zonder enige accommodatie, waar je de Wama’s nog kunt ruiken.”
Ruim 20 jaar geleden heb ik Youp nog in de Klinker in Winschoten gefotografeerd. Er was een klein feestje rondom Jan Mulder een persoonlijke vriend van hem. Ik had nog even persoonlijk contact met Youp. Toch best wel een aardige gozer.
Ik heb niet over het verleden gepraat…..
Bert Jippes.